ปิศาจใบสมัคร

ราวกับคุณถูกต้อนจากสมุนปิศาจที่แฝงตัวแปลงกายในคราบสุภาพบุรุษชุดสูทหางแซงแซว
เขาเปิดประตูโค้งคำนับเมื่อคุณหลงก้าวเข้ามาในถิ่น (อย่างสมัครใจเสียด้วยสิ)
รอยยิ้มฉาบหน้า ท่วงท่าอารีอารอบผิดวิสัย
คุณยิ้มรับอย่างแกนๆ ตอบกลับด้วยท่าทีสุภาพไม่แพ้กัน
จนกระทั่งกระดาษแผ่นนั้นถูกยื่นเข้ามา
ความร้ายกาจของปิศาจจึงเริ่มปรากฎ

คุณทราบดีว่า จุดอ่อนของคุณคือช่องว่างระบุความสามารถพิเศษ
แต่แล้วครั้งนี้คุณเพลี่ยงพล้ำซ้ำสอง เมื่อมันลามเลยล่วงล้ำถามถึงประวัติของคุณอย่างอุกอาจ
ทั้งชื่อพ่อ ชื่อแม่ ประวัติการศึกษาตั้งแต่สมัยประถมที่ต้องนั่งระลึกชาติเกรดเฉลี่ย
ปีที่เข้าเรียน-ปีที่จบการศึกษาของแต่ละระดับ ตั้งแต่ประถม มัธยมต้น มัธยมปลาย ยันอุดมศึกษา
เล่นเอานับนิ้ว ไล่เลขถอยหลังจนเหงื่อตก

คุณนึกถึงคำกล่าวชุดหนึ่งคอร์สอบรมบุคลิกภาพว่า ภาพจำของคุณจะถูกตัดสินจากคนภายนอกภายในเวลา 7 นาที
นี่ก็ไม่ต่าง, มันได้พยายามอย่างถึงที่สุดที่จะล้วงตัวตนของคุณออกมาอย่างหมดจดภายในกระดาษความยาว 2 หน้า F4
รายละเอียดมากมายที่คุณต้องแจกแจง
ทั้งประวัติส่วนตัว ประวัติการศึกษา ประวัติการทำงาน
ชื่อพ่อแม่ ชื่อเพื่อนสนิท คนที่ติดต่อได้ในกรณีฉุกเฉิน บุคคลอ้างอิง อาชีพการงานของคนเหล่านั้น
หมายเลขใบขับขี่ หมายเลขประจำตัวผู้เสียภาษี มีโรคประจำตัว ติดเหล้า ติดยา ติดบุหรี่หรือไม่ (ช่างใส่ใจสุขภาพกันเหลือเกิน)
ข้อมูลที่ถูกเอ่ยถึงอย่างกระชับ
ช่องระบุความสัมพันธ์ที่มีความกว้างเพียง 2 เซนติเมตร
ซึ่งสำหรับบางความสัมพันธ์ที่มีรายละเอียดมากกว่านั้น มันเป็นช่องว่างน้อยนิดจนไม่อาจนิยามด้วยคำสั้นๆ ได้ด้วยซ้ำ
อย่างไรก็ดี คุณได้แต่ยอมจำนนกรอกใบสมัครที่เปี่ยมด้วยความพยายามอันโง่งมแผ่นนั้นพร้อมเสียงหัวเราะขมขื่นครื้นเครง
ระคนสงสัยว่า กระดาษเพียงแผ่นนี้น่ะหรือที่จะทำให้พวกเขารู้จักตัวคุณอย่างถ่องแท้
และนำไปสู่การตัดสินชะตาอนาคตของคุณในท้ายที่สุด

ทว่าในความเห็นของคุณ พิษสงร้ายแรงที่สุดของมันคือการจาบจ้วงบี้ถามเหตุสิ้นสุดของความสัมพันธ์
‘เหตุผลที่ออกจากงาน’ นั่นคือช่องว่างที่หยาบคายไร้มารยาทอย่างที่สุด
มันเหมือนลูกกวาดอาบยาพิษที่ทำให้คุณ flash back ถึงวันชื่นคืนสุขในวินาทีสั้นๆ
ครั้นแล้วเมื่อเกล็ดน้ำตาลจางหาย พิษร้ายซึมซ่านหลอมละลายอาบลิ้น
ประโยคสั้นๆ เพียง ‘นิตยสารปิดตัว’ ‘หมดสัญญาจ้าง’ ได้กลายเป็นอาวุธที่ถูกหยิบมาจ้วงแทงตัวคุณเองอีกครั้ง
หากมันเป็น ‘ถูกไล่ออก’ ‘ทนไม่ไหว หนูขอลา’ อาจสร้างบาดแผลให้คุณน้อยกว่า
ความร้ายกาจอันล้ำลึกของมัน คือการสำรวจความพ่ายแพ้ของคุณอย่างผิวเผิน
โดยไม่เปิดช่องว่างให้คุณปริปากชี้แจงคุณูประการและความลึกซึ้งของความสัมพันธ์เหล่านั้นเลย

สุดท้าย ภารกิจเสร็จสิ้นหมดจด คุณได้เปิดเปลือยตัวตน (แบบวับๆ แวมๆ)
แล้วยกกระดาษแผ่นนั้นให้อยู่ในความคุ้มครองดูแลของสมุนปิศาจ
พร้อมความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าจะถูกโทรนัดมาซักฟอก เปิดเปลือย (แบบอล่างฉ่าง(?)) ในระยะเวลาอันใกล้นี้
อิทธิฤทธิ์ขั้นสุดท้ายของแก๊งปิศาจ คือการปล่อยให้คุณรอ…
รอด้วยความตื่นเต้น
รออย่างมีความหวัง
รอจนใจสลาย
รอจนไม่รู้ว่าต้องรอไปถึงเมื่อไหร่
เหล็กแหลมจุ่มยาพิษจะยังคงทิ่มแทงกลางหลังของคุณต่อไปเช่นนั้น
จนกว่าการรอคอยจะสิ้นสุดลง