ผมรสผัก

ผมของฉันไม่เหมือนผมของใครสักคนในบ้าน
มันหยิกหยอยพองฟู บางหย่อมยังขยุ้มเป็นสังกะตัง
ยุ่งเหยิงจนถ้าแมลงวันสักตัวเผลอบินเข้ามาในดงป่าเส้นผมดำ มันต้องหาทางออกไม่เจอแน่ๆ
ทั้งๆ ที่ผมของพ่อก็เรียบแปล้ ได้รูปทรงเสมอ
ผมของน้องสาวที่ปล่อยเคลียไหล่ แม้จะเป็นคลื่นนิดๆ
แต่ต่อให้เธอสะบัดผมจนหัวโยกคลอน หรือเอาหัวไปมุดโพรงกระต่ายที่ไหน ผมของเธอก็ยังกลับมาเข้ารูปเข้ารอยทุกครั้ง
ยิ่งผมของแม่ด้วยแล้ว…
มันเหยียดตรง เป็นมันขลับดำวาว เหมือนขนของอีกา
แม้แต่ปลายผมของแม่ ก็ยังนุ่มราวกับผ้ากำมะหยี่
ภาพด้านหลังของแม่ที่ติดตาฉันเสมอ คือแม่ในชุดนอนลายดอกสีเขียวอมฟ้า ตรงเอวมีปมผ้ากันเปื้อนที่ผูกไว้เป็นโบ
แผ่นหลังของแม่มีผมยาวแผ่สยาย พลิ้วไหวไปตามจังหวะที่แม่หยิบข้าวของเครื่องใช้ในครัว

ฉันเคยได้ยินว่า หากริจะทำอาหารแล้ว ขอให้เตรียมใจเรื่องกลิ่นกระเทียมติดเล็บไว้เลย
แต่เท่าที่ดมมือของแม่ ฉันว่ามันไม่ค่อยติดกลิ่นฉุนจมูกของกระเทียมเท่าไหร่
ผมของแม่มากกว่าที่เจือกลิ่นผักเสมอ
บางวันเป็นกลิ่นหัวไชเท้า คะน้า กวางตุ้ง เห็ดหอม เคล้ากลิ่นซีอิ๊วดำจากน้ำต้มจับฉ่าย
บางทีเป็นกลิ่นจากซุปสูตรประจำบ้านเราที่ใส่หอมใหญ่ มันฝรั่ง กับมะเขือเทศ ต้มกับไก่จนน้ำซุปหวานกลมกล่อม
วันไหนมีผัดผักน้ำมันหอยครองโต๊ะ วันนั้นผมของแม่จะมีกลิ่นดอกกะหล่ำ กะหล่ำปลี ผักบุ้ง ไม่ก็บร็อคโคลี่
แม่ไม่เคยรังเกียจ หากจะมีกลิ่นผักเหล่านี้ตามติดไปที่ทำงาน
แม้แต่มื้อเย็นของที่บ้าน แม่ก็ยังเตรียมพื้นที่ให้เมนูผักสักชาม-สักจานเสมอ

แม้ว่าหลังจากที่แม่อาบน้ำสระผมแล้ว ผมของแม่ก็กลับมามีกลิ่นหอมเหมือนกุหลาบ เหมือนแคนตาลูป ตามกลิ่นแชมพูที่แม่ใช้
แต่ฉันยังคงนึกถึงตอนที่เอาจมูกซุกลงไปตอนที่กอดแม่ แล้วได้กลิ่นตัวของแม่จากอกเสื้อ ได้กลิ่นผักจางๆ จากเส้นผมของแม่
มันเป็นกลิ่นที่ทำให้หิวข้าว
มันเป็นกลิ่นที่ทำให้อยากเดินเข้าครัวไปเปิดฝาชี
มันเป็นกลิ่นที่ทำให้คิดถึงบ้าน
เพราะมันเป็นกลิ่นของแม่
กลิ่นที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นทุกครั้ง เมื่อใดก็ตามที่จมูกของฉันจินตนาการถึง